Niedzielne spojrzenie w kosmos

Już drugi raz niedzielny wpis nie zgadza się z kalendarzem.

Tym razem pewnym wytłumaczeniem może być kosmiczne oddalenie.
Kilka dni temu media doniosły o zderzeniu dwóch czarnych dziur...

Zderzenie czarnych dziur to od pewnego czasu dla mnie chleb powszedni, tym razem jednak naukowcy używają określeń typu - niemożliwa czarna dziura w zakazanej sferze - patrz TUTAJ.

W tej sytuacji poddaję się, to jest niemożliwe do zrozumienia, ale jednak wtrącę swoje trzy grosze.
Pierwszy - to określenie - zakazana sfera - jest dla mnie podejrzane. Coś ostatnio za dużo tych zakazów. Na dodatek na końcu artykułu są linki do facebuku i twittera, może to tylko jakaś kampania reklamowa.
Drugi - te liczby na powyższym obrazku to masa czarnych dziur wyrażona w ilości mas słońca.
66 + 85 = 151!
A na obrazku jest 142?
9 słońc zginęło a naukowcy ani słowa?
Trzeci - to wydarzyło się 7 miliardów lat temu.

Jak to się ma do Biblii?

Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.

Księga Rodzaju - 1.

To jest w porządku - 7 miliardów lat temu, to jeszcze przed stworzeniem Ziemi. Ciemność i czarne dziury.

Zajrzę do literatury, na tym terenie czuję się bardziej swojsko niż w artykułach naukowców.

...Quichotte poczłapał do namiotu i natychmiat zasnął. Teraz chrapał vroom-vroom, jak na torze NASCAR, zaś Sancho leżał na dachu Chevy słuchając świerszczy i patrząc w upokarzający krąg galaktyki. Tam był znak, jeśli go ktoś potrzebował, gigantyczny gwiezdny palec grożacy Ziemi, wskazujący, że wszelkie ludzkie usiłowania są bezsensowne a osiągnięcia absurdalne.
Nad głową był bezkres bezkresu, nieskończony dystans dystansów, niemożliwe skale, grzmiąca cisza wszystkich tych świateł, milion milionów płonących słońc, gdzieś tam, gdzie nikt nie usłyszy twojego krzyku.
A tu, w dole, rasa ludzka, brudne mrówki pełzające po małej skale krążącej wokół nieznaczącej gwiazdy na dalekiej prowicji drugorzędnej galaktyki na nieznaczącym odludziu Wszechświata. Narcystyczne mrówki oszalałe z egotyzmu, nalegające w obliczu płomiennego nocnego nieba, że ich żałosne mrowisko jest centrum wszystkiego.
Salman Rushdie - Quichotte.

Salman Rushdie - wyznam, że Szatańskie Wersety to był szczyt moich możliwości. Quichotte to dla mnie już kosmiczny wymiar. 

Lepiej cofnę się 130 lat.
...Gdy rozpoczął się trzydziesty rok od dnia mojaj śmierci, zacząłem się nieco niepokoić. Zwróćcie uwagę, że cały ten czas leciałem w przestworzach jak kometa. Kubek w kubek jak kometa, całą kupę komet prześcignąłem w drodze...
Aż pewnego razu w nocy, zresztą cały czas tam była noc, więc pewnego razu zobaczyłem przed sobą długi szereg drgających świateł. W miarę jak się zbliżałem stawały się one coraz bardziej podobne do pieców o gigantycznych rozmiarach. Natychmiast pomyślałem sobie:
- Nareszcie przybyłem i to nie tam gdzie należy - i zemdlałem.
Gdy się ocknąłem poczułem miły, świeży wiaterek, a to, co brałem za piece, było to, jak się okazało, bramy zbudowane z klejnotów, znajdujące się w murze ze złota.
Podleciałem do bramy z całą chmarą ludzi. Gdy przyszła pora na mnie, starszy urzędnik mruknął urzędowym tonem:
- No prędzej, prędzej, pan skąd?
- Z San Francisco.
Podrapał się po głowie:
- To jakaś planeta, czy co?
- Planeta? Miasto, nie planeta. Jedno z najpiękniejszych...
- Tere-fere - przerwał mi - nie mamy czasu na rozmowy. Skąd pan w ogóle jest?
- Chyba zrozumiałem, pochodzę z Ameryki,, ze Stanów Zjednoczonych.
Dopiero teraz zabiłem mu klina. Zwrócił się do młodszego urzędnika i zapytał:
- Gdzie jest Ameryka? Co to jest Ameryka?
- Taka gwiazda nie istnieje.
- Gwiazda? - powiedziałem przeciągłym tonem - co pan gada? To nie gwiazda, to kraj, kontynent. Odkrył go Krzysztof Ko...
- Stop! Pyta po raz ostatni, skąd się pan tu wziął?
- Doprawdy, nie wiem co tu powiedzieć, chyba, że przybyłem tu ze świata.
- O, nareszcie słysze cos sensownego. Z jakiego świata pan przybył?
- No, ze świata, powtarzam..
- Ze świata. Mamy tu biliony światów. Następny!
- Widzi pan, może rozpozna go pan po tym, że to ten świat, który został zbawiony przez Zbawiciela.
Usłyszawszy to imię złagodniał.
- Liczba światów zbawionych przez Niego równa sie ilości bram niebieskich, nikt ich nie przeliczył. Do jakiego systemu astronomicznego należy pański świat. Ta wskazówka mogłaby się nam przydać."
- Do tego system należy Słońce... i Księżyc... i Mars, Neptun, Uran, Jowisz...
- Stop - przerwał - Jowisz, pamiętam, jakieś 800 lat temu przybył stamtąd jakiś człeczyna... - zwrócił się do młodszego urzędnika:
- Do jakiego systemu należy Jowisz?
Urzędnik zagłebił się na wiele godzin w mapach, wreszcie oświadczył że chyba znalazł ten system słoneczny, ale jest obawa, że to tylko ślady zostawione przez muchy. Zabrał ze sobą mikroskop i po dalszych badaniach stwierdził:
- Wiem o czym on mówi. Jest zaznaczona na mapie. U nas nazywa się "Brodawka".
Mark Twain - Wizyta kapitana Stormfielda w niebie.

A więc jednak warto żyć :)