Polski bumerang

Dzień zaczynam od porannej gimnastyki, której tłem jest australijski i polski dziennik telewizyjny.
Polski dziennik - od dłuższego czasu odnoszę wrażenie, że najistotniejszą sprawą w Polsce są relacje między osobami zaliczającymi się do grupy LGBT a resztą społeczeństwa.
Wyznam szczerze, że nie mogę sobie przypomnieć kiedy zdałem sobie sprawę, że takie zjawisko istnieje.
Przypominam sobie, że chyba w klasie 7 lub 8 śpiewaliśmy taką piosenkę:
   Nas jest dwunastu, i was jest dwunastu,
   więc założymy klub federastów,
   Janusz zostanie przewodniczącym,
   to federasta obiecujący.
Wybrany - Janusz - był wypychany na środek i robił głupie miny oraz wykonywał nieskoordynowane ruchy za co nagradzaliśmy go brawami i zaczynaliśmy od początku typując nowego przewodniczącego.
Kiedyś śpiewałem sobie tę piosenkę w domu gdy przerwała mi matka:
- Co ty za ohydę śpiewasz?
Po tonie czułem, że sprawa jest poważna.
- To taka piosenka, śpiewamy na przerwach, każdy po kolei zostaje przewodniczącym. Strasznie śmieszne.
- Co to za klub?
- Klub federastów - tłumaczyłem - no taka federacja, chyba pokojowa, albo coś podobnego.
- Jak nie wiesz o co chodzi, to nie powtarzaj - doradziła zupełnie rozbrojona matka.
O jednopłciowych relacjach seksualnych, tak konkretnie, dowiedziałem się chyba dopiero po ślubie.
Ich demonstracje publiczne spotkałem dopiero w Australii, na corocznej paradzie Mardi Gras transmitowanej w telewizji z Sydney - KLIK.
Wyznam, że parada wydaje mi się wyjątkowo wulgarna i chyba powoduje pewną ostrożność podczas kontaktów z osobami wyrażającymi poparcie dla tego ruchu.
Natomiast sam kontakt nie jest dla mnie problemem a zdarza się stosunkowo często gdyż wujek mojej synowej jest aktywnym działaczem homoseksualnym, był on zresztą, wraz ze swoim partnerem, mistrzem ceremonii na ślubie naszego syna.
A tutaj ten temat przylatuje do mnie z kraju, jakiś polski bumerang czy co?