Herbatka we dwoje

 Skoro był wpis o kawie, to musi być i o herbacie.
Tym razem bez rymów, bo doprawdy trzeba akrobaty żeby rymowanie z herbatą zakończyło się aprobatą

W przeciwieństwie do kawy, herbata była bardzo popularna w naszym domu.
Nie zawsze jednak tak było.
Mój stryj (brat ojca) spisał bardzo skrupulatnie wspomnienia, obejmowały one również dzieciństwo w małym szlacheckim dworku na Mazowszu.
A tam:
"Śniadanie było wydawane od godziny 8-mej, więc dzieci musiały przyjść nieco wcześniej umyte, ubrane i po odmówieniu pacierza. Obiad podawany był punktualnie o 12 i nie wolno było się spóźniać. O godzinie 4-ej zasiadaliśmy do podwieczorku, a o wpół do ósmej do kolacji.
Odżywianie było proste: mleko, chleb, masło, ser zwykły, twaróg, dżemy i miód. Żadnych wędlin nie dostawaliśmy normalnie, podawane były tylko w święta lub dla gości. Herbaty dzieci nie dostawały. Trzeba było być chorym, aby dostać szklankę herbaty."

Jedna generacja a jaka różnica.

Tak więc pijałem herbatę codziennie, raczej słabą, ale dobrze posłodzoną.
Matka próbowała kilka razy zachęcić mnie do herbaty z mlekiem - bawarki - KLIK.
Rezultat był odwrotny.
Minęło kilkadziesiąt tak zanim znowu próbowałem herbaty z mlekiem - to było w Anglii, herbata była bardzo mocna i musiałem przyznać, że to było do zaakceptowania, ale nie powtórzyłem doświadczenia.

Podobnie jak w przypadku kawy, prawdziwy smak herbaty poznałem w Kuwejcie.

CC BY 2.0, Link

Była mocna i słodka, specjalny pracownik roznosił ją (na zmianę z kawą) przez cały dzień.

Nazywała się po arabsku - شاي  - wymowa - szaj.
Tu było wyraźne podobieństwo do rosyjskiego czaju - чай.

Zatem pora na etymologię.
Słowo herbata ma wyraźnie łaciński rodowód, wszak słowo herba znaczy po łacinie zioło.
A więc - zioło TA.

Inne języki, które sprawdziłem, przekręcają to TA na przeróżne sposoby - a więc tea, tee, teo (Esperanto),  thé (francuski). Lista jest długa.
Sięgnąłem więc do źródła - chiński (uproszczony i  -  茶  - wymawia się cza - czyli w tym przypadku Rosjanie są najbliżsi prawdy.

Ku mojemu zaskoczeniu herbata dotarła do Europy dopiero w połowie XVII wieku, czyli zaledwie kilkanaście lat przed kawą - KLIK.

Z rymowaniem kiepsko więc nastawiłem uszy na muzykę - w którą stronę nie spojrzę to Herbatka we dwoje - Tea for Two - czyli Doris Day.

Pierwsza próba tutaj - KLIK.

A jak nie wyszło to do dwóch razy sztuka - KLIK.

W tym miejscu melodię zauważyli nawet w Związku Radzieckim, i to kto?
Sam Dymitr Szostakowicz - KLIK.

Czy naprawdę nie ma nic więcej?

Na pomoc przyszło Google - strona Herbata w muzyce - KLIK.
Znalazłem stare wspomnienie - Filipinki - KLIK.

No cóż, do mnie najbardziej przemawia interpretacja Starszych Panów - KLIK.

P.S. Po publikacji tego wpisu wyszedłem na spacer i w pole widzenia wsunęły się 2 drzewa.

To drzewo pokazywałem już chyba w dwóch wpisach, ale dzisiaj zapachniało mi herbatą głogową

A to... nie poczułem smaku, zadowoliłem się widokiem.