Urodziny wielkiego B

Miesiąc temu wspominałem urodziny Luigi Boccheriniego, ale ten rok upływa zdecydowanie pod znakiem urodzin (250) Ludwiga van Beethovena.

Okazja jest tak przytłaczająca, że nie będę tu pisał o okazji, tylko o tym przytłaczaniu.

Moje radio, ABC FM, od pierwszego dnia roku narzuciło ostre tempo. W porywach osiągali czasem chyba ponad 6 godzin muzyki jubitata dziennie.
Co gorsza potrafili powtórzyć ten sam utwór, najczęściej był to któryś koncert fortepianowy, kilka razy w jednym tygodniu.

Zauważam pewną metodę w tym szaleństwie.
Były koncerty fortepianowe, potem dominowały symfonie, teraz pojawiają się utwory nieokreślonej kategorii, n.p. dzisiaj Uwertura koncertowa Egmont - KLIK.

Mam nadzieję, że wkrótce przyjdzie pora na utwory kameralne - sonaty, tria, kwartety.

Jak dotąd byliśmy na jednym Beethovenowskim koncercie. Wykonawca - Corpus Medicorum - orkiestra symfoniczna złożona z profesjonalistów medycznych.
Zatem amatorzy, ale na całkiem dobrym poziomie.
Tacy jakich lubię słuchać gdyż z jednej strony prezentują na tyle dobry standard, że słuchanie ich sprawia przyjemność, z drugiej - zawsze zgotują jakąś niespodziankę.

Tym razem w programie mieli IV Koncert Fortepianowy i V Symfonię.
IV koncert fortepianowy. Jakoś tak się złożyło, że w młodych latach słuchałem tego koncertu dość często, również  w Filharmonii Warszawskiej, natomiast V Koncert usłyszałem znacznie później.
Zrobił na mnie ogromne wrażenie, zgodzę się z opinią, że jest to najlepszy koncert fortepianowy, ale jednak stary sentyment trwa - wolę Czwarty.

Koncertowe niespodzianki medycznych muzyków?
W koncercie fortepianowym niespodziankę sprawił według mnie pianista, świetny pianista - Stefan Cassomenos. W którymś momencie zagrał zbyt szybko i orkiestra pozostała nieco z tyłu. Sympatyczne były ich wspólne starania aby wyrównać tempo.
Niespodzianka w V Symfonii... to ta symfonia rozpoczynająca się głośnym Bum-Bum-Bum-Bum - KLIK.
Proszę posłuchać od 23:10. Tam orkiestra gra  dość cicho i tajemniczo. Otóż Corpus Medicorum, oni też tak zagrali, ale tak jakoś po urwisowsku, jakby skradali się na palcach i chcieli kogoś czymś zaskoczyć.
Ech, co tu pisać, było, minęło.

Nie mogę się powstrzymać i nie wspomnieć IX Symfonii.
Bardzo jej nie lubię.
A już najbardziej Ody do Radości.
Idea powszechnego braterstwa ludzi wydaje mi się nienaturalna.
Nie będę tu rozszerzał tego tematu, wspomne tylko, że nieodłącznie kojarzy mi się z powiedzeniem dobrego wojaka Szwejka:

Gdyby wszyscy ludzie życzyli sobie nawzajem dobrze, toby sobie niedługo łby pourywali