Nadzieja w dzieciach

Dzisiaj czwartek - dzień spotkania z wnukami.
Najpierw odbiór ze szkoły.
Australia dość beztrosko traktuje epidemię wirusów.
Mamy więcej zarażeń niz Polska, chyba 2 przypadki śmiertelne, a nie zamyka się szkół, nie odwołuje imprez publicznych itp.
Mam nadzieję, że nie trzeba będzie tego zmieniać.

W szkole wnucząt było jak zwykle gwarnie i chaotycznie. Funkcjonowały czwartkowe stoiska z żywnością. Większość wyprodukowana w domach rodziców. Poważna grupa producentów to kobiety z Etiopii i Sudanu.

Oczywiście nie omieszkałem sprawdzić zabałaganionego miejsca na pobliskim parkingu - KLIK.
Sytuacja bez zmian. Wysłałem kolejne powiadomienie do rady dzielnicowej deklarując gotowość czynnego włączenia się do sprzątania.
Ponieważ sprawa jest rozwojowa to sygnalizuję ją na moim anglojęzycznym blogu - KLIK.

Ale nie o tym miałem pisać.
Jak zwykle w czwartek, nasz wnuk Ambroży po krótkim odpoczynku w domu, jedzie na trening koszykówki.
Dzisiaj towarzyszył mu kolega z klasy.
O czym rozmawiali dwaj trzecioklasiści?
O epoce lodowcowej, o tym które zwierzęta wyginęły w tym okresie, które przetrwały. Jak przetrwały.
Łza się w oku kręci - toż identyczne rozmowy prowadziłem ze swoimi kolegami 70 lat temu.

Zaczął się trening.
W którymś momencie na salę weszła bardzo zadbana pani z córką. Zapewne jej syn uczetniczył w treningu. Pani zapatrzyła się w ekran smartfona. Jej córka rozglądała się bezradnie po sali.
Znam tę dziewczynkę, 2 tygodnie temu była ze mną na treningu nasza wnuczka i dziewczynki bawiły się ze mną piłką. Na marginesie wyznam, że omal nie wyzionąłem ducha podczas tej zabawy.

Dziewczynka przytuliła się do matki, a ta przygarnęła ją i zaczęła głaskać w okolicach ucha nie odrywając wzroku od smartfonu.
Zrezygnowane dziecko położyło się na podłodze i próbowało bezskutecznie zasnąć.
I wtedy zauważyło mnie.

Dziewczynka poderwała się na równe nogi i wybiegła na korytarz.
Wiedziałem o co chodzi - spodziewała się, że tam jest nasza wnuczka.
Po chwili wróciła zasmucona, spojrzała na mnie pytająco, a może z wyrzutem?
Wziąłem piłkę i wskazałem na nią pytająco - czy chcesz się pobawić?
Twarz dziewczynki rozjaśniła się.
Spytałem więc matki, ta wyraziła zgodę i następne pół godziny spędziliśmy na zabawie. Nauczony doświadczeniem starałem się zbytnio nie nadwerężyć, ale dziecko i tak było zadowolone.

Czyli przez te 70 lat dzieci się nie zmieniły.
Reszta jest milczeniem.