Malcolm

 Kilka dni temu, podczas regularnego marszu z kijkami, minąłem starszego pana, który zdmuchiwał liście z podjazdu do garażu.

- Czy zauważyłeś, że nie ma śniegu? - zapytał życzliwie.
- Zauważyłem, właśnie dlatego tak chodzę, to przywołuje śnieg.
Przystanąłem aby nabrać tchu, obaj spojrzeliśmy na siebie taksując swoją sprawność fizyczną.
- Ile masz lat?
Zaskoczyło mnie to trochę. Nawet podczas starań o pracę nikt nie ośmielił się zadać mi takiego pytania. Jednak przekroczyłem już barierę wstydliwości więc odpowiedziałem szczerze.
Mój rozmówca kiwnął głową z aprobatą.
- Ja mam 88 - wyznał (chyba z dumą).
Pospieszyłem z gratulacjami a to sprowokowało kolejne pytanie:
- Skąd jesteś?
- Z Polski.
- O, z Polski, a wiesz, że ja byłem w Polsce w 1955 roku?
- Oo, byłeś na Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży? -- KLIK.
To skojarzenie najwyraźniej zaskoczyło mojego rozmówcę.
- Jak masz na imię?
- Lek.
- Malcolm. Tak, pojechalem z delegacją związku młodych australijskich komunistów.
- Byłeś komunistą?
- Mój ojciec był to i ja byłem, ale szybko zorientowałem się, że to głupota. Mieszkasz w okolicy?
- Oczywiście, przecież doszedłem tu na piechotę.
- Podaj mi może swój adres, to kiedyś wpadnę pogadać.

To bardzo mnie zaskoczyło, jedyne wytłumaczenie, to komunistyczna tradycja w tej rodzinie.
Szybko otaksowałem spojrzeniem mojego rozmówcę i jego posiadłość i uznawszy, że on ma więcej do stracenia, podałem.
- Podaj mi numer komórki - dodałem - to ja podam ci swój, to zadzwonisz przed przyjściem, będziemy mogli przekąsiś coś stosownego.
- Nie, nie będę nic jadł - zażegnał się Malcolm, ale podał numer telefonu a ja do niego zadzwoniłem żeby miał link.

- Pamiętam, w Polsce jedliśmy takie pyszne kiełbaski, prosto z ogniska - rozmarzył się.

Zakończyłem rozmowę bo słońce paliło i zaczęło mnie boleć w krzyżu. 
W domu ostrzegłem żonę, że pewnie jutro bedziemy mieli niespodziewanego gościa, a tu polskie delikatesy mają przerwę świąteczną.
Jednak minęły dwa dni i cisza.

P.S1. Zaskoczenie bezpośrednioscią Malcolma.
Mocno odczuwam w Australii angielską dewizę - my home is my castle. Można z kimś wypić sporo piwa a nie mieć szansy odwiedzić go w domu.
Dobrym przykładem jest moja grupka działaczy charytatywnych pod znakiem Św Wincentego.
Co miesiąc mamy spotkania. Przez długi czas odbywały się w mieszkaniu rodowitej Australijki, ale myślę, że powodem był fakt, że ona ma trudności z poruszaniem się i te spotkania to jej jedyny kontakt z grupą.
Gdy kiedyś musiała odwołać spotkanie w swoim domu, nie miałem wątpliwości, że odbędzie się u nas.
Na marginesie wspomnę, że takie spotkanie nie wymaga żadnych wysiłków. Tylko dzbanek z wodą i szklanki.
Kiedyś jednak, gdy spotkanie miało się odbyć u nas, niespodziewanie wyskoczyła nam opieka nad wnuczką w jej domu. Powiadomiłem więc grupkę, że nie będę mógł uczestniczyć w spotkaniu, ale zostawię klucz pod słomianką i mogą skorzystać z naszego domu, rozkład znają.
Do spotkania było jeszcze dwa dni, ale nikomu nie przyszło do głowy żeby zaproponować swoje mieszkanie.
Od tego czasu minęło kilka lat. Przez ten czas przybyła jedna osoba chętna do udostępniania mieszkania - Hindus.
Malcolm wyznał, że jego żona pochodzi z Grecji, to może coś tłumaczy.
P.S2. Festiwal Młodzieży i Studentów 1955 - 65 lat minęło, obalono komunizm, zapanowała wolność. Na zlinkowanej kronice tańczą Syryjczycy, Sudańczycy. Teraz też możemy ich zobaczyć - w obozach dla uchodźców i nikt ich nie zaprosi do swojego kraju z własnej woli.