poNiedzielna miłość

 Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy.

Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».

Ewangelia św. Jana 13: 31-35.

O ile pierwszy werset pasuje mi do stylu opowieści św. Jana o tyle drugi wydaje mi się najbardziej przejmującą sceną w Ewangelii (pozostali trzej Ewangeliści nie wspominają tych słów).

Jezus wie, że odchodzi i przekazuje uczniom przykazanie, które właściwie eliminuje potrzebę religii.

Stary Testament zawiera wprawdzie wzmiankę o miłości bliźniego (Księga kapłańska 19: 18), ale częściej relacjonuje sytuacje, w których Bóg jątrzy ludzi przeciwko sobie samym.

Adam i Ewa - jedyny dialog między nimi to przekazanie sobie jabłka, które poróżni ich z Bogiem.
Abel i Kain - bracia którzy wpadli w konflikt w momencie gdy Bóg, z nieznanego powodu, wyróżnił jednego z nich.
Wieża Babel - przykład współpracy ludzi, która przynosiła tak dobre rezultaty, że Bóg "musiał" poplątać im języki.
Abraham i jego potomkowie - naród, któremu Bóg przyznał ziemie, które należały do kogo innego.

Przychodzi Jezus - czy Bóg (Ojciec) chciał w ten sposób ukarać samego siebie?

Tak czy inaczej, miłość, a przynajmniej życzliwość, to najlepsze co nam pozostaje.