Mozart na drugim planie

 Kilka dni temu byliśmy na koncercie.

Na koncercie, w sali koncertowej - kiedyś była to rutyna, minęło trochę ponad dwa lata i urosło to do rangi niezwykłego wydarzenia.

Koncert z cyklu Mostly Mozart (Głównie Mozart), w którym zawsze wykonują jakiś większy utwór W.A. Mozarta oraz utwór innego kompozytora. Nie zauważyłem związku między tymi utworami.
Poprzednim razem był nim Boccherini, ognisty Boccherini - La casa del Diavolo (Dom diabła), tym razem Arvo Pärt - Tabula Rasa (Ludus, Silentium).

Posłuchajcie choć trochę obu części - Silentium zaczyna się około 10:32.

Wikipedia wspomina, że na prapremierze, Tallin 1977, po wykonaniu utworu, publiczność długo trwała w milczeniu, bicie braw wydawało się bardzo nie na miejscu - KLIK.

Przyznaję im rację.

Ludus i Silentium - Zabawa i Cisza.
Wyznam, że słuchając Zabawy czułem jakiś niepokój.
Słuchając Ciszy - czułem, że ona mnie zagłusza.
Gdy się skończyła, poczułem KONIEC.

Nie za bardzo czułem się w nastroju do słuchania Mozarta, ale jednak - Koncert fortepianowy 24. Jeden z tylko dwóch napisanych w tonacji molowej.
Nie wiem czy mój nastrój udzielił się orkiestrze, czy może mieli instrumenty specjalnie nastrojone na poprzedni utwór, w każdym razie nie czułem dysonansu.

Po powrocie do domu, żeby zmienić nastrój, pogrzebałem w sieci.
Arvo Pärt  - KLIK i Alfred Schnittke - KLIK.
Tak wiele ich łączy, że wspomniałem obu.
Obaj rozpoczęli karierę muzyczną w Związku Radzieckim. 
Dla obu przełomowym momentem w karierze była konwersja na religię prawosławną.

To ostatnie bardzo mnie zaskoczyło, muszę trochę to przemyśleć.