Migawki

 Dzisiaj od rana słońce i czyste niebo, dla równowagi z poprzednim wpisem, spojrzałem w kierunku miasta...

Przez cały ubiegły tydzień lały deszcze i było zimno.

Na szczęście w ostatnią sobotę przestało padać, akurat na Polski Dzień na głównym placu Melbourne - Federation Square.
Trójka naszych wnucząt występuje w zespole pieśni i tańca Polonez.
Występy bardzo udane, ale na boku wyznam, że większe wrażenie wywarł na mnie występ ukraińskiego zespołu Lehenda - KLIK.

Na drugim boku natomiast - polonijne stragany z jedzeniem...

Kolejka ciągnęła się długo i daleko...

Pokręciłem głową z rozrzewnieniem - rodzice tych ludzi, w PRL, nie musieli tak długo czekać na pierogi.

Wróciłem do rzeczywistości.
We wtorek odwiedziłem lokalną bibliotekę - spotkanie "klubu książki".
Słaby to klub, po zniesieniu covidowych restrykcji, w spotkaniach uczestniczy pani od biblioteki i trójka czytelników.
Książki od Sasa do Lasa.
Wspominam o tym spotkaniu gdyż miało pewne konsekwencje.
Jedna z osób wspomniała, że australijska autorka czytanej przez nią książki spędziła wiele lat w Londynie gdzie spotkała wielu  wybitnych pisarzy, m. in. Oscara Wilde.
Coś nie zgadzały mi się daty więc zaraz po zebraniu pospieszyłem do półki, na której leżały książki Oscara Wilde i zajrzałem do przedmowy jednej z nich - Oscar Wilde - 1854 - 1900 - czyli moja koleżanka z klubu książki pokręciła.

Dopiero wtedy spojrzałem na tytuł książki - Complete Short Stories.
Zajrzałem do środka - Zbrodnia lorda Saville, Duch z Canterville - same strachy.
To mi nawet pasowało do autora, przypomniałem sobie książkę Gyles'a Brandeth - Oscar Wilde and the Ring of Death - KLIK.

Nie chciałem wychodzić z biblioteki z tylko jedną książką więc rozejrzałem się wokół.
Skoro w opowiadaniach Oscara Wilde będą strachy, to który współczesny autor może mnie również nastraszyć?
Odpowiedź znalazłem na wózku z oddanymi przez czytelników książkami - Dean Koontz.
Czytałem jedną, może dwie jego książki i pamiętam, że mocno mnie wystraszyły. Tak mocno, że żadnej nie dokończyłem i nie pamiętam ich tytułów - zachęcające.
Ty razem jest to - The Other Emily - Inna Emilia.

Oscar Wilde...
Było to ostatnie przyjęcie Lady Windermere przed Wielkanocą i Bentwick House był zatłoczony bardziej niż zazwyczaj.
Sześciu ministrów w oficjalnych strojach z szarfami i gwiazdami. Wszystkie piękne damy w swoich najlepszych strojach, na końcu stała księżniczka Zofia z Karlsruhe, ciężka dama o tatarskim wyglądzie, z wąskimi czarnymi oczami, pięknymi szmaragdami, mówiąca przesadnie głośno złą francuszczyzną i śmiejąca się głośno z wszystkiego co usłyszała.
Doprawdy, cudowna mieszanka ludzi - piękne damy rozmawiały przyjaźnie z gwałtownymi radykałami, popularni kaznodzieje ocierali się frakami o wybitnych sceptyków, grono biskupów podążało z sali do sali za tęgą primadonną.
Słynny ekonomista tłumaczył gniewnemu węgierskiemu wirtuozowi naukową teorię muzyki.
Lady Windermere już we wczesnej młodości odkryła ważną prawdę, że nic nie przypomina tak niewinności jak niedyskrecja.
Złote loki otaczające jej twarz nadawały jej wyraz świętej z odrobiną fascynacji grzechem. Zmieniła conajmniej trzy razy męża, ale ani razu kochanka.
Miała 40 lat, bezdzietna, z niewyczerpaną pasją do korzystania z przyjemności co jest sekretem zachowania młodości...

Dean Koontz...
Czwartek, bar w kształcie podkowy już od wczesnych godzin kipiał życiem. 
Dobrze ubrani single robili szum, polowali na okazję żeby się do kogoś doczepić.
Niezbyt nachalnie bo nadmierna gorliwość mogła być uznana za desperację...

Jak dotąd w opowiadaniu O. Wilde były już 3 trupy, w książce D. Koontza, ani jednego, ale za to spotkanie z psychicznie chorym seryjnym mordercą.
Czytelnicy O. Wilda relacjonują swoje wrażenia z uśmiechem, czytelnicy D. Koontza - spora ilość nie dotrwała do końca książki bo zrobiło im się niedobrze.

Wyszedłem zaczerpnąć trochę świeżego powietrza.
Nie uszedłem daleko a tu...

Czarne plamy na chodniku i trawniku - zamordowali jakiś czarny charakter!!!

Spojrzałem pytająco w stronę nieba i otrzymałem odpowiedź...

Morwy!
Te dojrzałe spadły na chodnik i na trawę i już je zjadłem - ach, jakie słodkie :)