Życzliwe klimaty

 Ostatnie dni były jakoś puste.
To znaczy wypełnione lekturą - książka Apeirogon - okazała się bardzo wymagająca, muszę robić notatki żeby się nie zgubić.
Proszę o cierpliwość - jak skończę to opowiem.

Te braki nadrabia otoczenie.

Po pierwsze - widoki w najbliższej okolicy.
Kilka razy prezentowałem tutaj różne odcienie czerwieni.
Teraz czerwień coraz częściej ląduje na ziemi...

Są też inne kolory...

Po drugie - muzyka.
W poprzednim wpisie wspomniałem wybory ulubionego instrumentu.
Na mojej liście umieściłem nie tak popularny instrument - fagot - po angielsku basoon.
Obie nazwy nie są zbyt zachęcające.
Dla mnie jednak dźwięk tego instrumentu ma jakąś łagodność, spokój.
Jak ta zieleń...

Dzisiaj, w drodze na zakupy, jak zwykle włączyłem radio, a tam - utwory wykorzystujące fagot - jak miło.

Najpierw koncert A. Vivaldiego - KLIK.
Odczekałem na parkingu do końca utworu i poszedłem do supermarketu.
Nie minęła minuta a tu w sklepie pojawił się jakiś bardzo gniewny mężczyzna.
Szedł zdecydowanym krokiem i co chwila na cały głos coś krzyczał, przeklinał.
Usunąłem się na bok i rozglądałem za jakimiś ochroniarzami, w tym momencie poczułem, że ktoś gładzi mnie po plecach ciepłą dłonią i coś szepce łagodnym głosem.
Obejrzałem się - pracownica supermarketu - you are OK, do not worry.
Rozejrzałem się, w sąsiedztwie zauważyłem jeszcze dwie takie osoby pocieszające starszych klientów.
Jak to drzewo...

Po kilku minutach wychodziłem ze sklepu, wiał silny wiatr i porwał mi z wózka pustą cieniutką torebkę plastikową.
Machnąłem z rezygnacją ręką, ale w tym momencie napotkałem wzrok idącej z przeciwka pani.
Ona zauważyła tę fruwającą torebkę i nie odpuściła.
Pobiegła za nią, kilka razy próbowała nadepnąć ją stopą, ale wiatr był sprytniejszy.
Jednak w końcu przydeptała na dobre.
Z triumfem przyniosła ją do mnie.
Podziękowałem i wyraziłem swój podziw.

W samochodowym radio nadal królował fagot.

Speaker zaanonsował pierwsze takty Święta Wiosny - Igor Strawiński...
Przypomniało mi się wykonanie przez Filharmonię Warszawską, to musiało być ponad 60 lat temu. Dyrygował Igor Markiewicz - po kilku taktach fagotowego wprowadzenia wybucha eksplozja wiosny - KLIK. 
Zadziwiał mnie absolutny spokój dyrygenta i jego pełna kontrola nad takim żywiołem.

Ja tak nie potrafię - wyłączyłem radio - to nie był dobry akompaniament do jazdy samochodem.

W pobliżu domu zauważyłem to drzewo...

Święto Wiosny też kończy się ofiarą, ale nie tak ją sobie wyobrażam.