OK-ruchy dnia

 Coś ostatnio trudno mi się zebrać żeby coś zablogować, ale dzisiaj postanowiłem to naprawić.

Pierwsza czynność dnia - Wordle.
Dzisiejsze słowo - CRUMB - czyli - okruch.

OK - pomyślałem - będą jakieś ruchy = Okruchy.

Podstawowy ruch to wyprawa do centrum miasta na poranny koncert z serii Mostly Mozart.
Wspominałem tę imprezę już kilka razy, nic dziwnego jesteśmy wraz z żoną jej wiernymi słuchaczami od samego początku czyli ponad 12 lat.

Wyprawa do centrum miasta.
Niby drobiazg, około 12 km.
Pamiętam, kiedyś dojechaliśmy tam w 12 minut.
Ale to był koncert, który zaczynał się o 5 rano.

Dzisiaj zaczynał się o 11 rano, pełen ruch.
Najszybciej autostradą - gęsto upchane ogromne ciężarówki. 
Wyznam, że czuję się mocno niepewnie gdy nasz malutki samochód jest okrążony ciężarówkami przypominającymi wieżowce i wszyscy poruszamy się zgodnie z prędkością 80 km/h.
Na szczęście to tylko 15 minut, znalezienie parkingu zajęło nieco więcej czasu.

Poranne koncerty Mostly Mozart są ukierunkowane na starsze osoby, do rytuału zaliczają się darmowe ciastka i kawa. Seniorzy radzą sobie z tym bardzo dobrze.

Tytuł dzisiejszego koncertu - serenada.
Pierwsze skojarzenie - Eine kleine Nachtmusic. 
Słuchałem tego utworu wiele, wiele lat temu, w wykonaniu Filharmonii Warszawskiej. Przez wiele lat był to mój ulubiony utwór i wyznam, że dzisiaj nie miałem na to apetytu.

Program koncertu rozwiał moje obawy - fragmenty z opery Flet Zaczarowany, Serenada Haffnerowska, Serenada A. Dworzaka (tytuł koncertu wszystko wyjaśnia - Głównie Mozart - czyli jeszcze ktoś inny na dodatek.

Prowadzący koncert zapowiedział, że koncert będzie bogaty w cholesterol, podobnie jak wcześniejsze ciastka, tu niestety spotkał nas zawód.
Wykonawcami była orkiestra złożona z młodych muzyków, wiemy jak niejasny jest ich stosunek do cholesterolu.
Dlatego nie zaprezentuję tu żadnego z wykonywanych na koncercie utworów, zamiast tego proponuję duet z Zaczarowanego Fletu...

Śmieszne i wesołe, nie jestem pewien czy wszyscy zauważyli, że jednym przesłaniem tego duetu jest pewność radości z wielkiej ilość dzieci.

Wracając z koncertu wpadliśmy na bazar po spore zakupy żywnościowe i wyznam, że to wyczerpało nasz dzienny zapas energii.

Dodam więc kilka drobnych okruchów z marginesu.
Muzyka...
Staramy się delikatnie zainteresować nasze wnuczęta muzyką klasyczną.
Nasza najstarsza wnuczka - 18 lat - właśnie zaczęła studia, ma bardzo bogate życie towarzyskie na uniwersytecie, w tym znajomego, który interesuje się muzyką.
Moja żona nie przegapiła takiej okazji - zachęciła wnuczkę, żeby kupiła bilety dla siebie i kolegi na koncert orkiestry symfonicznej.
Kupiła = A$270.
Dwa dni później dostałem email z ofertą nie do odrzucenia - wyprzedaż na koniec roku finansowego (30 czerwca) - bilety po $49.
Wyprzedaż biletów na koncert symfoniczny?
Nie na mój rozum.

Apeirogon - ta książka zdominowała kilka ostatnich dni. Nie tyle książka, ile przedstawiona w niej historia.
Podtrzymuję moje wstępne, negatywne, wrażenie.
Opisywana historia jest piękna, książka niepotrzebnie to miesza z zupełnie niepowiązanymi wydarzeniami.
Rezultat - w moim przypadku - nie miałem cierpliwości przeczytać systematycznie wszystkich 1001 rozdziałów, bardzo szybko zacząłem uzupełniać swoją wiedzę na internecie i wkrótce kontynuacja czytania była w zasadzie niepotrzebna.
Jednak historia jest na tyle piękna, że pewnie jeszcze nie raz do niej wrócę więc wróciłem też do książki.

1001 rozdziałów.
Przerwa w czytaniu nastąpiła po około 300 rozdziałach.
Po powrocie do czytania okazało się, że numeracja rozdziałów jest nieco pokrętna - pierwsze 500 rozdziałów ponumerowane po kolei, następne 500 - w odwrotnej kolejności.
Na końcu - rozdział bez numeru - zdjęcie lekko pofalowanej wody - przepraszam za zdradzenie niespodzianki.
Wyznam, że po powrocie czytało mi się lepiej, nie wiem czy to była kwestia nastawienia czy autor nieco zmienił styl.

Poszukiwania na internecie przyniosły różnorodne rezultaty - głównie zachwyty, ale również krytyczne spojrzenie - mistyfikacja oczywistej sprawy - KLIK.
Ta "oczywista sprawa", to bezwzględna okupacja Palestyny. 
Po powrocie do książki stwierdziłem, że nie jest tak źle, autor nie szczędzi wielu opisów nieludzkiego postępowania izraelskich okupantów, ale jednak lektura licznych opinii czytelników potwierdza zarzuty agencji prasowej z Qataru - wszyscy uważają za sprawę oczywistą odwieczne prawo Izraela do ziem, które starotestamentowy Bóg obiecał Mojżeszowi.
Nikt nie próbuje zadać pytania - a skąd tam się wzięli Palestyńczycy?
Książka wspomina, że rodzina żony Izraelczyka Rami to "jerozolimianie od 7 pokoleń".
O pochodzeniu rodziny Palestyńczyka, Bassama, ani słowa, a podejrzewam, że zamieszkuje ona na tych terenach od 77 pokoleń.

Google też nie śpi - dostałem propozycję zainteresowania się kursami języka Yiddish lub inicjatywą Rozmowy przy Szabasowym Stole (Shabbat Table Talks).
Ewentualnie mogę wesprzeć te inicjatywy finansowo, wszak koniec roku finansowego.