Koniec jakieś epoki

Miałem napisać o czymś innym, ale ta wiadomość przywołała zbyt wiele wspomnień...

 Kangaroo Hoppet?
Co jest kangur - każdy wie.
A Hoppet?
W krajach skandynawskich słowo Loppet oznacza długodystansowy wyścig narciarski.

Australia uznała, że nasza wersja takiego wyścigu zasługuje na specjalną nazwę - Hoppet.

W 1991 roku Kangaroo Hoppet - został włączony do serii maratonów narciarskich - Worldloppet - KLIK.

Odbył się pierwszy wyścig, w konkurencji kobiet drugie miejsce zdobyła Polka - Dorota Dziadkowiec.
W tym czasie dość regularnie jeździłem z rodziną na narciarskie spacery do Lake Mountain w pobliżu Melbourne. Oczywiście nie wyobrażałem sobie startu w maratonie, ale półmaraton, 21 km, to mogłem sobie wyobrazić.
W 1992 r. zapisałem się na Hoppet wraz z naszą córką Anią. Zainwestowałem nawet w spodnie narciarskie, narty wypożyczyliśmy.
Ania startowała na dystansie 7 km, oboje zajęliśmy nadspodziewanie dobre miejsca.

Zawody odbywały się w popularnym resorcie narciarskim Falls Creek i dopiero tam otworzyły mi się oczy jak obecnie wygląda narciarstwo.

W konkurencjach biegowych była to jazda stylem łyżwowym, w obcisłych i kolorowych strojach z lycry - inny świat.
Postanowiłem, że w następnym roku spróbuję.
Zapisałem się do klubu narciarskiego Melbourne Nordic Ski Club, nawiązałem wiele ciekawych znajomości.
Kupiłem buty i narty, strój pozostał ten sam. 
Zaplanowałem systematyczny trening, przecież nigdy nie próbowałem stylu łyżwowego.
Pogoda sprawiła ogromny zawód.
W pobliskim Lake Mountain zachował się tylko 200-metrowy odcinek trasy narciarskiej.
Odwiedziłem go może 6 razy, uznałem, że ze stylem łyżwowym sobie poradzę, ale nie z maratońskim dystansem.
W Falls Creek też mieli problemy ze śniegiem, zawody przeniesiono na wyższe tereny, w dniu wyścigu pogoda dopisała...

To nie był koniec imprezy, w Melbourne Nordic znalazłem chętnych na kilkudniową wycieczkę narciarską a namiotami. Jednak pogoda wystraszyła większość z nich, został tylko jeden - Kevin S.
Dzień po wyścigu zrobiło się paskudnie, zimno, mgliście, czasem popadywał deszcz. Dotarliśmy do zimowej chatki - Fitzgerard Hut...

Oczywiście zrezygnowaliśmy z noclegów w namiocie, wprowadziliśmy się do środka, na szczęście było tylko dwóch lokatorów i dwa miejsca wolne. Lokatorzy ostrzegli nas żeby wyjąć z plecaków całą żywność, włożyć do toreb i powiesić na przeznaczonym do tego drucie. Inaczej zjedzą ją szczury a na dodatek wygryzą dziury w plecaku.
Plecaki spryskać jakimś sprayem żeby zabić zapach jedzenia.

Spędziliśmy w tej okolicy 2 dni.
Trochę pokręciliśmy się na nartach po okolicy. Na szczęście nasi współlokatorzy byli sympatyczni i rozmowni.
W drodze powrotnej do Melbourne, Kevin wspomniał, że w następnym roku wybiera się do Europy na 3 maratony narciarskie. Wynajmie auto, będzie mieszkał w niezbyt drogich hotelach.

- Kevin, a co myślisz o tym żebym ja do Ciebie dołączył?
Dołączę się do kosztów paliwa a dwuosobowy pokój w hotelu wypadnie chyba taniej.
Uścisnęliśmy sobie dłonie.
Tak zaczęła się moja 15-letnia przygoda narciarska.
Wziąłem udział w około 40 maratonach narciarskich w 15 krajach. 
Ostatnim był Bieg Piastów w 2007 roku.

W ciągu tych lat pogoda płatała figle w wielu krajach, prawie w każdym organizatorzy byli zmuszeni odwołać wyścig, nawet w Estonii i Norwegii, Australia była wyjątkiem... do wczoraj.

Nic dziwnego, tak było u mnie wczoraj na spacerze...