Droga jest ważniejsza

 Inspiracją wpisu jest mocno ilustrowany wpis na temat drogi na blogu Ambasada Ducha - KLIK.

Droga... czyż nie jest nią nasze życie?
Wprawdzie większość popularnych powiedzeń sugeruje, że droga jest tylko po to żeby osiągnąć CEL, ale ja już jakiś czas temu doszedłem do wniosku, że cel to sprawa przejściowa a droga... trwa... do czasu.
Te ostatnie dwa słowa dodałem w tej chwili gdyż właśnie wróciliśmy z pogrzebu znajomej osoby - czyjaś droga dobiegła końca.
W czytanej z tej okazji Ewangelii pojawił się również motyw drogi...
Jezus mówi: "Znacie drogę, dokąd Ja idę. Odezwał się do Niego Tomasz: «Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?..."

Bardzo mi się to wędrowanie nieznaną drogą spodobało.

Jako tło muzyczne przypomniała mi się radziecka piosenka sprzed wielu, wielu lat - ze względów historycznych i politycznych nie namawiam do słuchania, ale sam sobie pozwolę - KLIK.

Dzisiaj jednak nie zamierzam filozofować, przypomniał mi się wyścig narciarski rozgrywany pod hasłem - journey is more important - podróż jest ważniejsza.

Format wyścigu uzasadniał takie hasło - wyścig odbywał się na dystansie około 25 km, w nieoznakowanym terenie. Oczywiście ktoś przejmował prowadzenie, ale trafiały się spore przerwy i co roku ktoś się zgubił, na szczęście tylko na krótko.

Brałem udział w tym wyścigu kilka razy, czasem towarzyszyły mi dzieci natomiast stałym filarem wyścigu był jego organizator - Alan Ferrari...

On wymyślił format wyścigu:
- śniadanie w hotelu w Harrietsville,
- przejazd autobusem do resortu narciarskiego Mt Hotham,
- Start - narciarze ruszali na 25-kilometrową trasę z przesłaniem - przegoń autobus,
- autobus miał do pokonania 80 km, na ogół bardzo niewiele osób zdołało go przegonić,
- mniej więcej w połowie drogi, przy słupie 333, był punkt "odżywczy", winiarnia Brown Brothers serwowała szampana (na powyższej fotografii widać ich transparent).

Tu na chwilę zamilknę i zaprezentuję scenerię w jakiej wyścig (czasami) był rozgrywany...

Powyżej wspomniany wcześniej Słup 333 i kieliszki do szampana dla spóźnionych zawodników, butelka mrozi się w śniegu.

Tu dwie uwagi -
- Słup 333, po angielsku - Pole 333 - to się nawet pięknie tłumaczy na - Polak 333 - ale idea jest inna.
Na śnieżnych płaskowyżach nie ma drzew ani żadnych punktów orientacyjnych więc zainstalowano Snow Pole Line (linia śnieżnych słupów). Słupy są umieszczone co 40m i mają 2 metry wysokości. Bardzo istotne jest zalecenie aby podczas wędrówki śnieżnej mieć ze sobą sznurek o długości 40m aby w przypadku gęstej mgły lub śnieżycy mieć dobrą szansę na dotarcie do sąsiedniego słupa.
- Kieliszki do szampana... normalnie szampana nalewali elegancko ubrani pracownicy firmy Brown Brothers, ale tym razem... zmyliłem trasę, nadrobiłem sporo kilometrów więc panowie z B.B. nie mogli już czekać, ale przecież o mnie nie zapomnieli.
Tego roku zgubiło się kilka osób, ale nagrodę wygrałem ja.

Wyścig odbywał się po sezonie zimowym dzięki czemu do amatorów dołączali zawodowi narciarze.

Po sezonie, czyli czasem na bardzo wątpliwym śniegu.

Rok 1998 - pogoda była tak zła, że wyścig przesunięto na inną trasę.
Była to 21 rocznica wyścigu, na mój strój złożyły się numery startowe z 21 wyścigów narciarskich w których wziąłem udział, tu zdjęcie z finiszu do mety...

Zima była tak kiepska, że organizatorzy nie wymagali nawet zakładania nart,  ale niektórzy dźwigali ze sobą narty tylko po to żeby przypiąć je na ostatnie metry przed metą...

Na zakończenie jeszcze zdjęcie z kolejnego wyścigu, towarzyszyli mi wtedy córka i zięć i nawet wygrali jakiś puchar...