Niedzielne czytanie - fałszywe uśmiechy aniołów

W górnych kręgach i regionach panowała wówczas, jak zawsze w podobnych okolicznościach, ironicznie łagodna satysfakcja i skryta złośliwa radość z cudzego nieszczęścia, błyskająca w przelotnie wymienianych porozumiewawczych spojrzeniach spod wstydliwie spuszczonych rzęs, przy skromnie zesznurowanych ustach. Znowu miara się dopełniła, łagodność wyczerpała, nadszedł czas sprawiedliwości i całkowicie wbrew pragnieniu i zamysłowi, pod naciskiem władztwa surowości (przed którym świat oczywiście w ogóle nie mógł istnieć, nie można go wszak było zbudować na zbyt miękkim podłożu samej łagodności i miłosierdzia), Ktoś w majestatycznej trosce poczuł się zmuszony do wkroczenia i zrobienia porządku, zburzenia, zniszczenia i ponownego zrównania z ziemią - jak w czasach potopu, jak w dniu deszczu siarki i ognia, kiedy występne miasto pochłonęło alkaliczne jezioro.

Tomasz Mann - Józef i jego bracia - Tom III

Przepraszam, to dopiero wstępny cytat, z którego nic nie wynika. Po prostu musiałem zrobić przerwę, żeby się wyśmiać. Z czego się wyśmiać? Oczywiście z tych przesadnie długich i skomplikowanych zdań.
One są niemożliwe. Czytam takie zdanie. Czytam jeszcze raz i właściwie nie muszę już dalej czytać całej książki (kilka tysięcy takich zdań), bo jestem w stanie jakiegoś transu. Zahipnotyzowany. Po czym czytam dalej...

Wszechmoc i nieograniczona władza powoływania z nicości, wymyślania i nadawania bytu przez samo "niech się stanie" kryły w sobie, rzecz zrozumiała, pewne niebezpieczeństwa; możliwe, że nawet wszechmądrość niezupełnie mogła im sprostać i niekoniecznie wystarczała dla zapobieżenia pomyłkom i zdecydowanie zbędnym konsekwencjom praktycznego wykorzystania owych absolutnych właściwości.  Z czystego niepokoju twórczego, z czystej potrzeby działania, z czystego przemożnego pędu do "po tamtym jeszcze to", po "aniołach i zwierzętach jeszcze zwierzę-anioł" Ktoś uwikłał się w nieroztropność, stworzył istotę wyraźnie żałosną i wprawiającą w zakłopotanie - do której potem, właśnie dlatego, że było to stworzenie stanowczo nieudane, w zupełnie szczególny sposób w czcigodnym uporze przywiązał się całym sercem i obdarzył ją pieczołowitą opieką, obrażającą całe niebiosa.
Czy Ktoś tylko z własnej inspiracji i całkowicie samodzielnie wpadł na pomysł tego nieprzyjemnego stworzenia? Wśród chórów i zastępów niebiańskich krążyły szeptane na ucho domysły i przypuszczenia negujące te samodzielność (...) wedle których cała sprawa miała swe źródło w inicjatywie wielkiego Semaela ( KLIK ), który wówczas, przed swym świetlistym upadkiem, stał jeszcze bardzo blisko Tronu.

Tomasz Mann - Józef i jego bracia - Tom III

Tutaj nie ma się już z czego śmiać. Stworzenie człowieka nastąpiło w wyniku diabelskiego kuszenia samego Boga?
To mogło być tak: - chcesz poznać samego siebie? Stwórz istotę na Swoje własne podobieństwo i spójrz na nią, jak w lustro.
Co teraz zrobisz? Roztrzaskasz niemiłe Ci odbicie?
Nie? Więc może weźmiesz na Siebie (albo złożysz na swojego Syna) grzechy tej istoty.