Niedzielne ucztowanie

 W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi».

Opowiedział im wtedy następującą przypowieść:«Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie.
A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał.
Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca.
A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”.
Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić.

Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”.
Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”.
Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”».

Ewangelia św Łukasza 15: 1-3,11-32

Podobnie jak w zeszłym tygodniu tak i dzisiaj okoliczności zniosły mnie z ewangelicznego tematu.
Tym razem udaliśmy się na mszę do "polskiego" kościoła w centralnej dzielnicy - Richmond
Polskiego w cudzysłowie gdyż oficjalnie jest to kościół australijskich Jezuitów - pod wezwaniem św Ignacego, ale co niedzielę w południe jest odprawiana tu msza w języku polskim przez polskich Jezuitów.

Po przyjeździe do Australii chodziliśmy tu na mszę każdej niedzieli. 
Później ustabilizowaliśmy się w naszym parafialnym kościele australijskim.
Te australijskie msze wydają nam się bardziej sympatyczne, dużo w nich optymizmu i życzliwości do ludzi.

Powodem dzisiejszej zmiany była - tytułowa uczta.
Czyli było nawiązanie do ewangelii, ale uczta była nie dla syna marnotrawnego, wprost przeciwnie - syn był absolutnie poprawny świętowaliśmy bowiem 50-lecie kapłaństwa polskiego księdza.

Ksiądz Ludwik w wieku 17 lat wstąpił do nowicjatu, kilka lat później, czyli 50 lat temu, złożył śluby kapłańskie. Po pracy w kilku parafiach w Polsce przyjechał 14 lat temu do Australii.
We wtorek poleci do Polski na zasłużoną emeryturę.

Na uroczystości wyświetlono zdjęcia jubilata.
Przystojny młody chłopak.
 17 lat - pomyślałem - czy w tym wieku można podjąć tak kategoryczną decyzję?
W przypadku księdza Ludwika decyzja była chyba właściwa.
Kilka zdjęć pochodziło z okresu odbywania obowiązkowej 2-letniej służby wojskowej.
Życie kleryka w PRL miało swoje specyficzne uroki.

Bardzo sympatyczna impreza, bardzo dużo osób, którym ksiądz Ludwik zapisał się pozytywnie w pamięci.
Owocne życie.