Niedzielne przesilenie

 To było wczoraj.
Co było?
Rzecz w tym, że nic nie było.

Po porannej mszy poczułem się chyba grypowo.
Moja wypróbowana odpowiedź to silna dawka witaminy C - 1,000 mg.

Po krótkim czasie zaczęło się coś dziać -
zadzwonił syn z pytaniem czy w czwartek możemy odebrać dzieci (znaczy wnuki) ze szkoły, wziąć do nas na noc i zawieźć w piątek do szkoły.
Przenocować wnuki?
Ja już nie pamiętam jak one wyglądają więc nie jestem pewien czy odbiorę ze szkoły właściwe dzieci.

Zbadałem sytuację polityczną.
W poniedziałek dzieci pójdą do prawdziwej szkoły, ale wszystkie restrykcje trwają i chyba do 8 listopada nic się w tym względzie nie zmieni.
Obecnie w całej Australii z powodu Covid przebywa w szpitalach 31 osób, jedna na oddziale intensywnej terapii.

No dobrze, dzieci będą w szkole, ale jak mamy tam dojechać, 15 km, do centrum miasta , w którym roi się od policji?
Znalazłem na internecie specjalny numer telefonu z informacją dla dziadków.

Reszta niedzieli zeszła na próbach wyjaśnienia o co chodziło w niedzielnej Ewangelii, nie udało się.
Za to okazało się, że jedna dawka witaminy wystarczyła.

W poniedziałek powiedzieli mi, że jeśli potrafię udowodnić, że nasz syn pracuje, to powinienem dać radę przekonać policję na trasie. Z tym, że odbierać może tylko jedna osoba.

W email-u czekała na mnie wiadomość, że w bibliotece czeka na mnie książka do odebrania.
Tytuł: Pewnego, lodowatego styczniowego poranka na początku 21. wieku, samotny wilk przekroczył zamarzniętą rzekę wyznaczającą granicę między Niemcami i Polską.
Czy po takim tytule będzie jeszcze jakaś treść?
Książki są wystawiane do odbioru w 15-minutowych okienkach czasowych. 
Wszystko działało poprawnie.

Już 9 razy uczesniczyłem w MS Walk - marszu charytatywnym na rzecz MS Society, Towarzystwa opieki nad osobami dotkniętymi przez Stwardnienie Rozsiane.
Marsz odbywał się zawsze w 1. niedzielę czerwca w przepięknym Albert Park, którego nawet corocznie wyścigi Formula 1, nie zdołały zeszpecić.
W tym roku marsz nie odbył się, ale dostałem potwierdzenie, że w nadchodzący weekend odbędzie się - wirtualnie.
A więc pomaszeruję... w lokalnym parku, wokół stawu z kaczkami.

Mój pierwszy marsz wyglądał tak: