Książki, którym wstyd spojrzeć w oczy

 Inspirację do tego wpisu zaczerpnąłem obu garściami z często odwiedzanych blogów - DeLu, i Serpentyna.

Sprawa dotyczy książek, które latami zbierają kurz na półkach.
Są ich setki, setki.

Przeważająca większość to polska klasyka przywieziona do Australii z PRL.
Przyznam się, że w Australii nie kupiłem wielu książek.
Powód jest prosty - nie zauważam tu wielu książek, które by mnie zainteresowały. Jeśli zauważę, to najczęściej w bibliotece, więc wypożyczam.

Zaglądając na polskie strony i blogi widzę sporo informacji o interesujących nowościach, ale moje zainteresowanie nie trwa zbyt długo. Nie wydaje mi się żeby były to książki które chciałbym przeczytać kilka razy. A w takim razie po co kupować? Co z nią zrobić po przeczytaniu?

Gdyż książki, które ponad 50 lat temu kupiłem, lub kupiła moja matka, spełniały właśnie ten warunek - czytane wiele razy. Stwarzały poczucie komfortu, że jeśli obudzę się, w jakimś obcym, niezrozumiałym otoczeniu, to mogę sięgnąć na półke, a tam - druga od góry, trzecia od prawej, jest książka, która przeniesie mnie w świat, w którym czuję się dobrze.

Teraz patrzę na te rzędy półek i mam wyrzuty sumienia - potraktowałem je egoistycznie, myślałem tylko o swojej wygodzie, nie pomyślałem o ich przyszłości.

Nie wiem czy tu były jakieś szanse.
Nasze dzieci mówią, czytają biegle po polsku ale od tego bardzo daleko do czytania Trylogii Sienkiewicza, Lalki - Prusa czy Pana Tadeusza.
Na marginesie wspomnę, że emigrant z Polski, pan Marcel Weyland - KLIK - wykonał rewelacyjne tłumaczenie Pana Tadeusza na angielski, ale to niczego nie zmieni w moim rodzinnym czytelnictwie

Czyli co?
Sprawa sprowadza się tylko do akcji - czy to ja powinienem wyrzucić te książki na przemiał, czy udać, że nie ma problemu i zrobią to nasze dzieci.

Dla rozluźnienia atmosfery wspomnę kilka pokrewnych spraw.
Dać do polskiej biblioteki - w związku z covidem nie sądzę żeby te biblioteki były aktywne, a na pewno nie będą zainteresowane przyjmowaniem książek od niesprawdzonych darczyńców.
Inna sprawa, to Polonia w Melbourne jest tak terytorialnie rozproszona, że trudno zgromadzić duże grono czytelników.

BookCrossing - to wydawało mi się świetnym pomysłem.
Jeśli przeczytałeś książkę i nie chcesz trzymać jej w domu, zarejestruj ją w BookCrossing i zostaw w miejscu publicznym - kawiarni, tramwaju itp. 
Ktoś się zainteresuje, weźmie, przeczyta, może napisze recenzję i powtórzy Twoją akcję.
Na stronie BookCrossing jest sporo ciekawych relacji o skomplikowanych ścieżkach niektórych książek. Niektóre objechały cały świat i wróciły do miejscowości gdzie ich podróż się zaczęła.
Niestety ja nie odniosłem sukcesu - puściłem w obieg około 20 książek i żadna z nich nie została zgłoszona przez znalazcę.
Osobna sprawa, to sprawy bezpieczeństwa, już dawno ogłaszano żeby nie zostawiać niczego w komunikacji publicznej gdyż zostanie potraktowane jako zagrażenie terrorystyczne.
Nie zauważyłem żadnych instrukcji związanych z covidem, ale jestem przekonany, że jest tak samo.

Z innej beczki - wyznam, że nie zauważam książek, któreby mnie interesowały. 
Z dyskusji na książkowych forach odnoszę wrażenie, że istnieje spore zapotrzebowanie na książki, które poprawią ludziom samopoczucie, wyciągną z depresji, przywrócą wiarę w siebie, optymizm i pomogą załatwić masę istotnych problemów społecznych.
Wydaje mi się, że na uniwersytetach uczą jak takie książki pisać i że mają wielu utalentowanych absolwentów.
To chyba wspaniałe, ale ja jestem taki zimny drań, że mnie to nie interesuje

Ostatnie książki które przeczytałem z dużą przyjemnością a nawet emocją to były książki non-fiction czyli relacja z prawdziwych wydarzeń.

Ostatnia polska książka, która wzbudziła we mnie silne emocje to Król - Szczepana Twardocha.
Niestety były to emocje negatywne - ja po prostu się tej historii bałem.
Pełen szacunek dla autora, ale to książka nie dla mnie.