Koszykówka nerwówka

 Od czego tu zacząć?
No więc w czwartek, piątek i dzisiaj (sobota) nasz wnuk, który uczęszcza do szkoły baletowej, miał mieć półroczny występ (baletowy).

Dostać bilety na te występy to regularna loteria. 
Mojej żonie udało się dostać pojedyńczy bilet na występ czwartkowy więc dodatkowo dokupiliśmy bilet na "live streaming" na sobotę. 

W międzyczasie, już w czwartek, nasz rząd stanowy ogłosił kolejny, już szósty, lockdown.
Czwartkowy występ jeszcze się odbył, ale już po północy - zamknięte szkoły, teatry, ech... szkoda gadać.
Łudziliśmy się jednak nadzieją, że może szkoła wyemituje w sobotę nagranie z czwartkowego występu.

Sobota, godzina 14:00, pół godziny do "live streaming", na rozgrzewkę włączyliśmy telewizję.

Transmisja z Tokio - między Melbourne i Tokio jest tylko godzina różnicy więc wszystko idzie na żywo.
Akurat padło na finał koszykówki mężczyzn - USA - Francja.
Końcówka była wyjątkowo emocjonująca - różnica oscylowała między 10 a 6 punktów, jeszcze tylko 10 minut gry.
Niestety w koszykówce te ostatnie 10 minut potrafi rozciągnąć się do pół godziny. 
Co kilka sekund jakieś zakłócenie, jeszcze 8 sekund przed końcem któraś z drużyn poprosiła o przerwę techniczną.
Ostatecznie wygrało USA (87-82) a ja spóźniłem się z przełączeniem telewizora na występ baletowy wnuka,

Niestety dostaliśmy tylko komunikat, że "THIS LIVE STREAM IS NOT RUNNING".
To nieco polepszyło moją pozycję w oczach żony a mnie przypomniało się spotkanie z koszykarzem, który, podobnie jak dzisiaj Francuzi, przegrał z USA finał olimpijski w koszykówce.

Rok 1996 - Tartu - Estonia.
Przyjechałem tam na maraton narciarski.
Pierwsze wrażenie - zimno.
Moi regularni czytelnicy mają już pewnie dosyć moich narzekań na ten temat. Tym razem nie narzekam bo to było dawno, ale za to było naprawdę zimno, w nocy poniżej -30C.
Dni były słoneczne, temperatura potrafiła wzrosnąć do -20C. Dlatego nawet podczas treningu nie rozstawałem się z plecakiem.

W przeddzień wyścigu odbyła się bardzo urozmaicona ceremonia otwarcia. Dla mnie dodatkowym urozmaiceniem było bieganie na koronę stadionu gdzie paliły się ogromne ogniska, przy których można było trochę się rozgrzać.

Nawet po wspólnym zdjęciu z estońskimi narciarkami potrzebna była rozgrzewka...

Podczas takiej rozgrzewki jakiś Estończyk popatrzył krytycznie na mój strój i spytał skąd jestem.
- Z Australii.
- Ty jesteś z Australii? Melbourne to najpiękniejsze miasto świata!

- Byłeś w Melbourne?

- Byłem, w 1956 roku, na olimpiadzie, grałem w drużynie koszykówki.

Spojrzałem na niego - wzrost potwierdzał oświadczenie.
Szybko dokonałem retrospekcji i redefinicji na sytuację polityczną sprzed 40 lat.
- Ach, więc grałeś w drużynie ZSRR, zdobyliście srebrny medal. Gratuluję.
- Tak, w drużynie ZSRR - opuścił głowę, ale za chwilę ją podniósł i chwycił moją dłoń - ale ja grałem dla Estonii - jego dłoń miażdżyła moją dłoń - rozumiesz - dla Estonii!
Spojrzałem na jego twarz, w świetle ogniska widziałem jak spływały po niej łzy.
- Rozumiem - odpowiedziałem i poczułem że coś zamarza na mojej twarzy.