Niedzielne zawieruchy

 Jezus mówił do tłumów:

«Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Gdy zaś plon dojrzeje, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo».

Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki podniebne gnieżdżą się w jego cieniu».

W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

Ewangelia św Marka - 4, 26-34

Zanim przyszła niedziela mieliśmy jednak zawieruchy dookoła.

Najbardziej oczywista ta pogodowa.
Uderzyło chyba już w środę i przez następne 3 dni dochodziły do nas nieustanne sygnały - wichura, zerwane linie elektryczne, ulewy, wezbrane rzeki, podtopienia, powodzie.

Na szczęście w przyzwoitej odległości od nas, ale widok naszej brzózki chyba dobrze obrazuje jak to było poza domem...

Wczoraj uznaliśmy, że najgorsze minęło i kilka godzin spędziliśmy na omiataniu frontu domu z wszelkich śmieci naniesionych przez wiatr. 
Te śmieci do drobne gałązki, igiełki, liście, kawałki kory drzew eukaliptusowych. Wszystko to trzyma się pazurami chodnika przed domem. Stąd tyle przemachanego czasu.

W tle mamy nieustającą zawieruchę covidową. 
Prawie 2 tygodnie temu parę osób się zaraziło i w Melbourne najwyższy stan alarmowy. 
W ostatni piątek nieco rozluźnili więc mogły nas odwiedzić wnuki...
Ze spiżarni ubył tuzin jajek, paczka boczku, kostka masła, taca szynki, pół kostki sera, bochenek chleba, pudełko ptasiego mleczka, pudełko alfa-alfa.
Więc chyba uczucia rodzinne mają na czym się tlić.

W takiej atmosferze nadeszła niedziela.
W ramach luzowania restrykcji parafia dostała pozwolenie na odprawienie mszy na żywo dla 50 osób i chyba muszą oceniać naszą kondycję kiepsko, bo dostaliśmy indywidualne zaproszenie przez telefon.

Ewangelia św Marka...
Kiedyś raziły mnie jego ewangelie swoją prostotą, prawie prostactwem.
Dzisiaj uznałem to za oddech autentyczności.
Dwie przypowieści Jezusa, właściwie jedna powtórzona dwa razy. W sumie 5 zdań.

Jak wyglądały te spotkania Jezusa z ludźmi?
Księża na kazaniu wspominają tłumy ludzi, ale skąd te tłumy?
Czy w tamtych czasach ludzie mieli aż tyle czasu? Skąd wiedzieli o planach Jezusa?
Rozumiem, że dużym magnesem mogły być pogłoski o cudach, uzdrowieniach.
Czy one towarzyszyły każdemu spotkaniu?

Wracam do dzisiejszego tekstu - królestwo Boże rośnie naturalnie, jak ziarno, nawet gdy o tym nie wiemy.
Co z tego zrozumieli prości Żydzi 2,000 lat temu?
Wszak oni wiedzieli, że są narodem wybranym. Mieli setki zakazów i nakazów, które prowadziły ich do jasnego celu. Gdzie tu jeszcze miejsce na samotne ziarno?

Ewangelista wspomina, że Jezus nie miał zwyczaju tłumaczyć tłumom swoich przypowieści. To było zarezerwowane dla uczniów.
Z ich zachowania w Ogrodzie Oliwnym i potem, podczas procesu i ukrzyżowania Jezusa, wynika, że niczego z tych tłumaczeń nie zrozumieli.

W tym kontekście dzisiejsze kazanie bardzo mi się spodobało. 
Ksiądz postawił sprawę bardzo prosto - to ziarno królestwa Bożego jest zasiane w każdym z nas. Rośnie w nas czy o tym wiemy czy nie. A co wyrośnie?

Wyznam, że tego typu pytania zadawałem sobie 30 lat temu.
Do tego czasu wiodłem żywot Dziecka Komuny z poczuciem misji zachowania tradycji narodowej i rodzinnej.
Nagle Komuna pękła jak bańka, ja znalazłem się z rodziną w bardzo obcym kraju.
Widziałem, że dzieci mamy bystre, dawały sobie radę z nauką. 
Z życiem towarzyskim też nie było źle.

Córka poszła na kierunek studiów odpowiadający jej zainteresowaniom.
Syn - dwa lata przed maturą, powiedział mi - tatusiu, ja sobie bardzo cenię, że ty tak się interesujesz moimi postępami w szkole, ale... ty byś chciał mnie przygotować do matury w Polsce, 35 lat temu. A ja będę zdawał maturę w Australii, za 2 lata. Poluzuj trochę.

To były jeszcze lata gdy nie potrafiłem poluzować.
Znalazłem coś intensywnego - maratony narciarskie.

Lata mijały, dzieci pożeniły się, przybyły wnuki.
Wczoraj, podczas zawieruchy przy śniadaniowym stole zastanawiałem się - rośnie tu jeszcze jakieś ziarno?