Zabierałem się do napisania dłuższego wpisu, ale zelektryzowały mnie komunikaty nadesłane przez Google.
Polka upokorzyła Włoszkę.
I dalej - Pogromczyni .... wyrzucona...
O ile bezpieczniej być mężczyzną...
Z turniejem panów, po pięciosetowej batalii z Alejandro Davidovichem Fokiną (37. ATP), pożegnał się Hubert Hurkacz (10. ATP).
Źródło ostatniego cytatu - KLIK.
Mężczyźni toczą batalie i żegnają się.
Nie na darmo tenis nazywano grą dżentelmenów.
Pierwsze czytanie -
Pan rzekł do Eliasza: «Elizeusza, syna Szafata z Abel-Mechola, namaścisz na proroka po tobie».
Eliasz zszedł z góry i odnalazł Elizeusza, syna Szafata, orzącego: dwanaście par wołów przed nim, a on przy dwunastej. Wtedy Eliasz, podszedłszy do niego, zarzucił na niego swój płaszcz.
Wówczas Elizeusz zostawił woły i pobiegłszy za Eliaszem, powiedział: «Pozwól mi ucałować mego ojca i moją matkę, abym potem poszedł za tobą».
On mu odpowiedział: «Idź i wracaj, bo po co ci to uczyniłem?»
Księga Królewska 19: 16,19-21
Ewangelia -
Gdy dopełniały się dni wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jeruzalem, i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem.
Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?»Ewangelia św. Łukasza 9: 51-62
Zaczęło się nawet wesoło.
"Pan rzekł do Eliasza: «Elizeusza, syna Szafata z Abel-Mechola,..."
Po angielsku:
"The Lord said to Elijah, go you are to anoint Elisha, son of Shaphat of Abel Meholat...".
Niestety, tego Anglosas nie da rady wymówić.
Dobrze nam znany prorok Eljasz to po ichniemu - Elajża.
A Elizeusz?
Proboszczowi wyszedł Aliosza co nawet pasowało do obecnej sytuacji politycznej.
Tu żarty się skończyły.
Stary Testament nie jest jeszcze tak restrykcyjny, Aliosza, przed poborem, może jeszcze ucałować rodziców, ale Jezus na coś takiego nie pozwala.
Według mnie czytanie 2 tygodnie temu oraz dzisiejsze pokazują Jezusa zupełnie inaczej niż wszystkie pozostałe ewangelie.
Dziwnym trafem zbiegło się to z moją niedawną lekturą.
Była to swoista trylogia J.M. Coetzee - The Childhood of Jesus, The Schooldays of Jesus, The Death o Jesus.
Wyznam, że wykorzystanie imienia Jezus w tytule uważam za poważne nadużycie zaufania czytelników.
W książce, główny bohater ma na imię Dawid, jest dzieckiem uchodźców z nie wiadomo jakiego kraju, które zgubiło rodziców i którym zaopiekował się jakiś przypadkowy uchodźca, Szymon, człowiek wyjątkowej dobroci i o wielkiej cierpliwości, którą Dawid nieustannie testuje.
W dzisiejszym Ewangelii znalazłem jednak jakieś podobieństwo.
Jednak w życiu codziennym bliższa jest mi sytuacja opisana tymi słowami:
"Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca». Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych...".
W ostatnich 10 dniach uczestniczyliśmy w dwóch pogrzebach.
Najpierw Ray, mój znajomy z działalności w Stowarzyszeniu św. Wincentego.
Chyba najsympatyczniejszy ze znanych mi Australijczyków.
Szczupły, oszczędny w słowach, dobre poczucie humoru, wyjątkowo życzliwy ludziom, ale jednocześnie z dużą dozą rozsądku i praktycznym podejściem.
Umarł w wieku 96 lat.
Na pogrzebie dowiedziałem się, że miał 7 córek.
Stanęły wszystkie w szeregu obok trumny ojca i znowu zrobiło mi się ciepło na sercu - 7 szczupłych blondynek o pociągłych twarzach a z boku wnuczęta, podobne do dziadka i do matek.
Drugi pogrzeb - Teresa - znajoma Polka.
Osoba o silnym charakterze, który powodował trochę konfliktów w polonijnym otoczeniu.
Jednak z nami żyła zawsze w zgodzie, niestety kontakt był dość rzadki.
Pozostawiła dwójkę fantastycznych dzieci - córka, z którą spotykałem się na nartach, syn, z którym nasz syn spotykał się często w harcerstwie.
Jezus powiedział: zostaw umarłym grzebanie ich umarłych.
Zgoda - mnie już jakoś bliżej do tych zmarłych.
Załączam link do Missa Creola, ta pani grająca na ukulele i jej radosny kontakt z dyrygentem przypominają mi bardzo Teresę - KLIK.
Kilkanaście dni temu, w czołówce wiadomości jakimi Google karmi mój telefon, znalazłem radosny anons - USA poza pierwszą dziesiątką najbardziej otyłych krajów .
Zerknąłem TUTAJ.
Miernikiem otyłości jest BMI - Body Mass Index = Waga w kg podzielona przez wzrost w metrach podniesiony do kwadratu - W/H2.
Znalezienie tego wzoru na internecie to nie lada wyczyn. Dostałem linki do dziesiąków tysięcy kalkulatorów, które podawały wynik i zawierały linki do stron dietetyków, poradni medycznych lub psychologicznych, osobno dla mężczyzn i dla kobiet.
Znak czasu - nie próbuj samodzielnie myśleć.
Za otyłe uważa się osoby, których BMI wynosi ponad 30, powyzej 45 to już otyłość zabójcza (morbid)
Oto pierwsza dziesiątka:
Nauru, Wyspy Cooka, Palau, Wyspy Marshalla, Tuvalu, Niue, Tonga, Samoa, Kiribati, Micronesia.
Wyspy Pacyfiku.
Wielu z nich nie potrafiłbym znaleźć na mapie, o kilku nigdy nie słyszałem, ale mieszkając w Australii często czytam/oglądam wiadomości na temat naszych sąsiadów i zauważyłem, że są to ludzie potężnej budowy, stąd ich sukcesy w rugby - KLIK.
Wiele lat temu spotkałem panią, która pracowała w agencji zajmującej się nadzorem nad inwestycjami ONZ na wyspach Pacyfiku.
Była zachwycona tymi wyspami.
Ci ludzie żywią się wyłącznie owocami morza plus mają jakiś tuzin roślin nadających się do spożycia lub rodzących jadalne owoce.
Wyobraź sobie, że te rośliny zapewniają im również lekarstwa na wszelkie dolegliwości jakich mogą się w naturalny sposób nabawić.
Wyspa odizolowana od reszty świata... łatwo sobie wyobrazić co się z nią stanie gdy trafi na nią nowoczesny przemysł spożywczy i farmaceutyczny.
A dalej - 11. Kuwait, 12, USA, 13. Jordania, 14. Arabia Saudyjska, 15. Katar...
Kuwait, łza zakręciła mi się w oku, przecież spędziłem tam ponad 2 lata i poza kilkoma wyjątkami nie zauważyłem otyłych ludzi.
USA - odwiedziliśmy Stany urlopowo, podczas pobytu w Kuwejcie i to właśnie tam zwróciliśmy uwagę na sporą ilość otyłych osób.
To był jakiś szok, ale do tego czasu jedyni Amerykanie jakich widzieliśmy to byli bohaterowie westernów więc mieliśmy pewnie zbyt wysokie oczekiwania.
Kolejna dziesiątka to głównie kraje Bliskiego Wschodu.
Też pewne zaskoczenie gdyż w Kuwejcie spotkaliśmy wiele osób z Libanu, Jordanii i Iraku i wszyscy byli szczupli.
27. Australia...
Polska na około 70 pozycji z takim samym wynikiem jak Rosja i Norwegia.
To tyle na dzisiaj, ale muszę jeszcze dodać
PostScriptum do poprzedniego wpisu.
Wczoraj zawiozłem wnuczkę, Gracie, na lekcję muzyki (skrzypce i pianino).
Przed domem nauczycielki zauważyłem kolejny samochód bez rury wydechowej. Wysiadł z niego mąż nauczycielki więc pogratulowałem mu troski o środowisko.
- O nie - sprostował - nie wiem skąd ta moda, ale większość nowych samochodów ma rurę wydechową ukrytą pod spodem.
Musiałem położyć się na ziemi żeby potwierdzić...
I jeszcze jedna refleksja...
45 minut później podjechałem znowu pod dom nauczycielki muzyki.
Z wnętrza dolatywał dźwięk pianina, kolejna uczennica.
Nauczycielka otworzyła mi drzwi.
Gracie, wychodząc, miała smutną minę...
- Jak ja ci zazdroszczę, jak ja zazdroszczę - powtarzała.
- Czego zazdrościsz nauczycielce, Gracie? - spytałem.
- Że jej dom jest cały czas tak pełen muzyki...
...i jeszcze, że ma trzy koty, w tym jeden ma dopiero 2 tygodnie.
- Gracie, ale w Twoim domu jest też wiele muzyki... i macie dwa psy... i kota.
- I mamy jeszcze rybkę w sadzawce - dodała Gracie - mieliśmy nawet dwie, ale jedną zjadł kot.
- No widzisz jak Wasz dom tętni życiem - powiedziałem i to ją wyraźnie pocieszyło.
A po zjedzeniu naleśników, Gracie, jak zawsze, usiadła do pianina...
i jeszcze dołączyła do tego fujarkę (recorder) i tak ją pozostawiłem, w jej ulubionym żywiole.
Wczoraj rano, na naszej ulicy, zauważyłem samochód lokalnej rady miejskiej...
Tydzień temu sygnalizowałem moje rozterki po przeczytaniu przepisanej na ten dzień ewangelii.
W dzisiejszą niedzielę nastrój trwa a to z powodu pomieszania Niedzieli ze świętem Bożego Ciała - Australii nie jest ono obchodzone w czwartek lecz w niedzielę.
Dlatego nie zacytowałem czytanej w naszym kościele Ewangelii - cudowne rozmnożenie chleba i ryb - gdyż moim zdaniem nie pasuje mi ona do niczego.
Swoje bóle ukoję nieco przydługim wspomnieniem, wyjaśni ono również dziwny tytuł wpisu.
Inspiracją była trafiona przypadkowo muzyka D. Szostakowicza do filmu Gadfly - KLIK.
Kilka dni temu, podczas wizyty w supermarkecie, przechodziłem koło działu z alkoholami i aż podskoczyłem...
Jeśli wyglądasz jakbyś miał poniżej 25 lat, przygotuj się na sprawdzenie twojego dokumentu tożsamości.
Co? Nasze prawie 18-letnie wnuczęta nie będą mogły za kilka miesięcy kupić dziadkowi koniaku?
Wzburzony wszedłem do środka aby wyjaśnić sprawę.
Kasjer uspokoił mnie - alkohol można kupować legalnie od 18. roku życia, przepisy się nie zmieniły, ale... coraz więcej nastolatków wygląda jakby mieli o wiele lat więcej.
Odetchnąłem.
A więc to po prostu tylko wielki postęp w dziedzinie odżywiania, kosmetyki i wolności wypowiedzi w mediach społecznościowych.
- A na ile lat ja wyglądam? - spytałem kasjera.
Przyjrzał mi się uważnie - 26 - odpowiedział.
Iście Salomonowa mądrość i elegancja.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi.Ewangelia św. Jana 16: 12-15
W moim wpisie z poprzedniej niedzieli narzekałem, że Kościół nie nadał odpowiedniej wagi Zesłaniu Ducha Świętego.
W ostatnich dniach popatrzyłem co na ten temat podają liczne strony internetowe i zrobiło mi się niewyraźnie.
Dzisiejsza ewangelia dobiła mnie.
Powstrzymam się od komentarza gdyż byłyby to same bluźnierstwa :(
Na szczęście życie wypełniło powstałą lukę - dzisiaj, poniedziałek, większość australijskich stanów obchodzi Queen's Birthday - Urodziny Królowej - KLIK.
Tydzień temu oglądaliśmy w TV migawki z obchodów w Anglii i muszę przyznać, że zrobiły na mnie znacznie większe wrażenie niż parady wojskowe w Rosji, Chinach czy Korei Północnej.
Prywatnie wspomnę, że łaskawie nam Australijczykom panująca Elżbieta II urodziła się 21 kwietnia.
Co robią Australijczycy w takim dniu?
Musiałem wstąpić do supermarketu kupić lody i ze smutkiem stwierdziłem, że było tam więcej klientów niż w przeciętnym dniu i nie po desery tu przyszli.
Wiele lat temu media przypominały, że jest to oficjalny początek sezonu narciarskiego.
Byłem wtedy zapalonym narciarzem, ale tę zapowiedź traktowałem jako kiepski żart.
W drugi poniedziałek czerwca bardzo rzadko w górach był śnieg.
Nie odstraszało to miłośników narciarskich zjazdów, jechali w góry i spędzali 3 dni w restauracjach.
W tym roku w górach jest śnieg jak nigdy, media jakoś o tym zapomniały, ale jestem pewien, że narciarze dopisali.
Co mi pozostało?
Prawie miesiąc temu wspominałem o plebiscycie na najlepszą muzykę filmową.
W niedzielę plebiscyt się zakończył.
Prawie wszyscy moi faworyci zmieścili się w pierwszej dwudziestce.
1. Star Wars.
2. The Lord of the Rings.
3. The Mission - głosowałem :)
Więcej szczegółów TUTAJ.
Na blogu, który dość regularnie odwiedzam, przeczytałem wpis inspirowany mitem o rzece Styks - TUTAJ.
Nie podoba mi się w nim rubaszna sylwetka Charona, wyobrażam go sobie jako niezauważalnego lecz niezawodnego przewodnika.
Co innego cienie...
To przypomniało mi natychmiast utwór gruzińskiego kompozytora Giya Kancheli - STYX.
Pierwszy raz usłyszałem ten utwór pewnie 20 lat temu i natychmiast pospieszyłem do sklepu z dyskami z muzyką klasyczną.
Tak, 20 lat temu w Melbourne jeszcze był taki sklep.
Przeprawa przez rzekę.
Wyznam, że mimo licznych lektur o dzielnych kapitanach, nigdy nie czułem się zbyt pewnie na wodzie.
Właściwie doświadczenia mam dość dobre - spływ Dunajcem, spływy kajakowe na Mazurach i na jeziorach augustowskich, dość urozmaicone spływy na rzekach Filipin, Tajlandii i Wietnamu.
Poniżej - Filipiny...
Taki tłok na rzece Styks?
A jak sobie Państwo to wyobrażaliście?
Bądźmy realistami.
Zrozumiałe więc chyba, że gdy przyszła mi do głowy przeprawa przez Styks, wolałem znaleźć się w muzycznym wymiarze...
Altówka jest tym cieniem, który wędruje w nieznane.
Chór i orkiestra kojarzą się raczej z niebezpieczeństwami, krążącymi dokoła.
W którymś momencie spojrzałem uważniej na wykonawców i solista wydał mi się podobny do prezydenta Ukrainy - Wołodymyra Zełenskiego...
A na dodatek otoczenie - dyrygent, Rosjanin, który skojarzył mi się z rosyjskim ministrem spraw zagranicznych - Ławrowem - i chór, rosyjskich, uroczych lecz bezwzględnych kobiet...
Wyznam, że przyniosło mi to pewną ulgę - nie ja jestem najważniejszy na tym świecie.
Bo według mnie ta (muzyczna) wędrówka kończy się gdzieś w karkołomnych wąwozach Gruzji.
Osobom, które nie miały cierpliwości wysłuchania całego utworu dedykuję ostatnie 3 minuty - KLIK.
W przedostatnią niedzielę, jak zawsze, australijskie MS Society (Stowarzyszenie Stwardnienia Rozsianego - Multiple Sclerosis) zorganizowało MS Walk, marsz na cel dobroczynny - wsparcie dla osób cierpiących na to schorzenie.
Biorę w nim udział od 12 lat, przez ostatnie 5 lat donosiłem o tym na tym blogu - TU.
Minęło 10 dni i co?
W marszu nie uczestniczyłem, nie czułem się na siłach :(
Rozważałem opcję ulgową - umówię sie na spacer w Ogrodzie Botanicznym z moją regularną partnerką we wcześniejszych marszach.
Wyznam, że istotnym aspektem jest zbiórka pieniędzy.
2 osoby, które regularnie i szczodrze wspierały moje wcześniejsze marsze, zmarły ostatniego roku.
Nie miałem śmiałości promować mojej akcji na forach internetowych gdyż wiem, że wielu moich znajomych włącza się do pomocy dla Ukrainy.
Pozostała mi wspomniana wcześniej partnerka - prywatnie - znajoma z tras narciarskich a do tego Niemka urodzona w Sorau - znaczy w Żarach koło Żagania.
Jednak uznałem, że nawet spacer po ogrodzie w mojej obecnej formie i przy obecnej pogodzie to za dużo.
Przez kilka dni zastanawiałem się czy mogę jeszcze coś zrobić w tej sprawie i wtedy nawinęła się okazja - obrabować bank!
Mam już w tym pewne doświadczenie, patrz TUTAJ.
Teraz sytuacja była bardzo podobna...
Mamy w banku niewielki depozyt terminowy.
To właściwie żart, kilkanaście dolarów dochodu rocznie, ale jednak jest w tym potencjał.
Kilka dni przed osiągnięciem przez rachunek daty dojrzałości, dostaliśmy z banku powiadomienie żeby sprawdzić dostępne opcje i wybrać tę, która nam odpowiada. Jeśli tego nie zrobimy depozyt zostanie automatycznie przedłużony na istniejących warunkach.
Kliknąłem i dostałem informację żeby spróbować bliżej daty dojrzałości (maturity date), przepraszam, ale nie znam polskiej terminologii.
Kliknąłem jeszcze raz, w przeddzień tej daty - to samo.
Następnego dnia dostaliśmy powiadomienie, że rachunek został automatycznie przedłużony.
Tym razem jednak, gdy kliknąłem w link do sprawdzenia dostępnych opcji, dostałem informację, że tego rachunku nie można modyfikować na internecie, trzeba odwiedzić osobiście bank.
Odwiedziłem.
Pani w okienku była mocno zdezorientowana, zaproponowała rozmowę ze specjalistą, ale zrezygnowałem, poczułem się już na solidnym gruncie.
W domu natychmiast napisałem skargę, poparłem ją licznymi zdjęciami ekranu laptopa, wyliczyłem doznane straty czasu i upokorzenia i zaproponowałem ugodę - przeprosiny przez email i dotacja A$100 na cel dobroczynny mojego wyboru.
Trochę to potrwało, stąd to wspomnian na wstępie opóźnienie, ale w poniedziałek sprawa została zakończona.
Bank powiadomił mnie, że nie wolno mu robić dotacji więc już wpłacił pieniądze na nasze konto.
Czym prędzej wpłaciłem dotację, dodałem kilka dolarów od siebie.
Teraz wygląda to tak...
Do banku wysłałem dowód wpłaty...
Pierwsze czytanie...
Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku.
Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty?
Ewangelia...
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze.
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.
To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem».
"dzień Pięćdziesiątnicy" - po angielsku - Pentecost - celebracja zesłania Ducha Świętego.
Zaraz, zaraz... kilka wierszy dalej czytamy, że "Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem".
Dlaczego oni tam przebywali? czekali na zesłanie Ducha Świętego?
Chyba nie, oni celebrowali żydowską pięćdziesiątnicę, Szawout - KLIK - święto obchodzone 50 dni po święcie Paschy.
Żydowska tradycja mówi, że jest to upamiętnienie chwili przekazania Mojżeszowi przez Boga - Tory - żydowskiego prawa.
Wyznam, że poczułem inspirację do wykorzystania tego w kazaniu.
Oto jego zarys....
Stary Testament opowiada nam, jak to 50 dni po święcie Paschy - święcie ofiarowania baranka, Bóg dał Mojżeszowi Torę - prawo, twarde prawo.
Nowy Testament mówi nam, że Bóg w 50 dni po ofierze Jezusa, zesłał do ludzi Ducha Świętego aby nam przypominał czyny i nauki Jezusa.
Czy widzicie różnicę?
Tam - twarde prawo, tu przemówienie do uczuć i dobrej pamięci.
Podoba Wam się?
Mnie zaś przypomniało się jak to wiele lat temu, ale już w Australii, byłem w tym dniu w kościele i ksiądz wyrażał ubolewanie, że to święto nie zainspirowało żadnej tradycji ludowej czy społecznej, takiej jaka towarzyszy Bożemu Narodzeniu lub Wielkanocy.
- Zwróciliście uwagę? - mówił ksiądz - w połowie grudnia nasza prasa donosiła, że Alan Bond (australijski milioner aferzysta) spędzi Boże Narodzenie w więzieniu. Dlaczego nikomu nie przyjdzie coś podobnego do głowy w dniu Zesłania Ducha Świętego?
No właśnie.
Według mnie chrześcijaństwo, zamiast kontynuować nauki Jezusa, zaadoptowało prawa podane w Torze do tradycji Cesarstwa Rzymskiego - Divide et Impera.
1 czerwca to w Australii oficjalny początek zimy.
W tym roku nie tylko oficjalny.
Poniżej mapa pogody dla naszej okolicy...
W naszej okolicy nie był zbyt dokuczliwy, co innego zimno.
Śnieg spadł w terenach powyżej 600 m.
Powyżej 1,500 m wyglądało to tak...
Jednocześnie dotarły do nas sygnały skutków wojny na Ukrainie.
Kilka dni temu, omawiając sytuację finansową na świecie, stwierdzono, że Australia ma ogromną szansę - zwiększyć wydobycie węgla.
To będzie ciekawa sprawa gdyż kilka miesięcy temu, poprzedni rząd sygnalizował plany otwarcia chyba 2 nowych kopalni.
Nie muszę dodawać, że spotkało się to z wściekłą reakcją partii Zielonych i mocną krytyką opozycji, która dzisiaj jest u władzy.
No i co teraz zrobi nowa władza?
Bliższa jednak jest sprawa cen gazu.
Nie wiem dlaczego dopiero teraz, ale od dwóch dni jednym z głównych tematów w mediach jest czterokrotna podwyżka cen gazu, która uderzy nas za kilka tygodni.
To rzeczywiście zaboli, szczególnie w zimie.
Zajrzałem do rejestru wydatków - rok temu, o tej samej porze, zapłaciliśmy za gaz A$530 za 2 miesiące. Pomnożyć przed cztery - robi się zimno.
Ekonomiści zwracają uwagę, że Australia eksportuje ogromne ilości gazu. Sugerują żeby eksporterom wyznaczyć limity.
To są duże zagraniczne koncerny, podejrzewam, że mają sposoby żeby zminimalizować podatki płacone w Australii.
A ograniczyć bardzo lukratywny eksport - to nie przejdzie tak łatwo.
